ภาพของเด็กน้อยวัยไล่เลี่ยกันที่วิ่งเล่นในสวนหลังบ้านเป็นที่ชินตาของเหล่าบอดี้การ์ด ชายชุดดำประมาณวิบคนยืนหันหลังให้ผู้เป็นนายทั้งสองที่อายุเพยงแค่ 6 ปีเท่านั้น
"อย่าทำตัวเป็นสโนวไวท์ไปหน่อยเลยน่า" มิคาเอลจิ๊ปากอย่างไม่พอใจ เขาไม่ชอบให้น้องชายหายไปจากกรอบสายตา แม้ว่าตัวเองจะคอนชอบแกล้งก้อนขาวๆ สวมบทบาทเหมือนราชีนีใจร้าย ไล่ต้อนเจ้าหญิงผู้ไร้หนทางปกป้องตัวเองไปเรื่อยๆจนกว่าจะพอใจ
ใช่ มิคาเอลก็เป็นแบบนั้นน่ะแหล่ะ
"พี่มิล อย่า" เสียงสั่นๆดังออกมาจากปากน้องชายผู้ตัวเล็กนิดเดียว ทั้งๆที่เกิดทีหลังเขาไม่ถึงปี ลูซิเฟอร์ก็ยังตัวเล็กมากๆอยู่ดีเมื่อเทียบกับเพื่อนรุ่นเดียวกัน
"หุบปาก" เขากระชากแขนของลูฟจนตัวปลิวไปกระแทกต้นแอปเปิ้ล
คนตัวเล็กเริ่มเบะปากเตรียมจะร้องไห้จ้า แต่ติดที่ว่ามือของพี่ชายกดปิดที่ริมฝีปากแดงปลั่งดั่งเลือดไว้เสียก่อน
"ตามมา เงียบๆ" คนเป็นพี่ดึงมือขาวๆนั้นหลบเหล่าชายชุดดำ ไปจนถึงต้นแอปเปิ้ลต้นใหญ่ที่อยู่ใกล้กับโพรงหินเล็กๆ แต่ใหญ่พอสำหรับเด็กทั้งสองคน
"ลูฟ ปล่อยเรา เราเจ็บ"
"เงียบ" มิลคาเอลปล่อยมือจากข้อมือขาว น้องชายตัวน้อยนั่นกอดเข่าเอาหน้าซุกแขน สะอึ้นเบาๆ
สุดท้ายแล้ว คนเป็นพี่ชายก็ทนไม่ไหว ยื่นใบหน้าเข้าไปกระซิบปลอบโยนเบาๆที่ข้างหูจนน้ำตาเริ่มแห้ง
"พี่มิล ดุ"ลูฟตัวน้อยเอ่ยเสียงแผ่ว นั่นทำให้มิคาเอลกรอกตา
"รู้แล้วน่า" ใช้สองมือขยี้แก้มแดงๆนั่นอย่างหมันเขี้ยวก่อนจะฝังริมฝีปากลงไปบนเรียวปากเล็กๆของคนตรงหน้า
เด็กทั้งสองไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร เพียงแค่รู้ว่ามันรู้สึกดีสุดๆ มิคาเอลชอบกลิ่นหอมๆจากตัวของอีกฝ่าย ลูซิเฟอร์เองก็ชอบสัมผัสที่พี่ชายมอบให้
ทำตามใจปราถนา ตราบใดที่ไม่มีใครรู้ ความลับก็ยังคงเป็นความลับต่อไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น